Dit jaar, 2022, is voor mij het jaar van een aantal grote stappen en veel nieuwe ervaringen. Een van die grote stappen is dat ik weer terug de schoolbanken in ben gegaan. Via de Schrijversacademie volg ik de aankomende maanden de basismodule en wil ik uiteindelijk de specialisatie ‘Redactie’ gaan volgen. Gedurende deze opleiding ga ik jullie af en toe bijpraten over mijn belevenissen!
De welbekende kriebel in de buik
Al weken kijk ik uit naar de start van mijn nieuwe opleiding aan de Schrijversacademie. Zo’n kriebel in je buik die je soms als prettig ervaart en op andere momenten wel kunt vervloeken. Het nieuwe, onbekende brengt altijd spanning met zich mee. Er borrelen zoveel vragen in me op en soms ontstaat er zelfs een beetje tegenzin. Ik herken deze struggle met mezelf en weet ook dat het heus wel goed komt. Als ik er eenmaal ben, valt er vaak een enorme last van mijn schouder. Dat zal deze keer niet anders zijn.
Amsterdam, de stad die me blijft intimideren
Met een gevulde rugzak vol verplichte literatuur en een uitgeprinte vooropdracht, vertrek ik richting Amsterdam. Hoewel ik jaren heb gewerkt, blijft deze stad me toch altijd intimideren. Het is er weer ouderwets druk en de voertaal op straat is overwegend alles behalve Nederlands. Even sta ik verloren midden op een kruispunt, zoekend naar welke halte ik nu precies moet hebben. Eenmaal in de tram is een ritje vol herinneringen aan mijn baan in Amsterdam-West. Het brengt me terug naar gevoerde gesprekken met buurtbewoners, dolle fietsritjes met een eigenwijze bakfiets en naar gave projecten die ik hier ooit mocht ontwikkelen en uitvoeren.
De lente zorgt voor een ontwakend gevoel
Het is tijd om uit te stappen en de wereld van het Amsterdamse welzijnswerk definitief achter me te laten. De zon schijnt, mensen lachen, fietsen sjezen om je heen en ik voel dat dit een dag is waarop de wereld weer een beetje ontwaakt. Een mooie dag voor een nieuw begin, een mooie dag om zelf ook te ontwaken. Ik begin aan mijn wandelingetje richting de Roos met een adres aan de prestigieuze P.C. Hooft. De laatste meters loop ik door het Vondelpark, waar het nog niet heel erg druk is en ik arriveer bij een prachtig oud gebouw. De eerste blikken met mijn klasgenoten worden gewisseld en samen lopen we naar het lokaal.
Alsof je met oude bekende aan tafel zit
De ochtend vliegt voorbij en de zorgen die ik vooraf had, bleken uiteraard helemaal niet nodig te zijn. Met negen medestudenten en de docent vullen we een prachtige ruimte met veel licht en worden de opdrachten in een prettig tempo op ons afgevuurd. De sfeer is fijn, bijna alsof we al jaren kennen. De vrijheid is er om diep in je persoonlijke herinneren te graven en de oefeningen helpen je daar goed bij. Negen mensen, jong en iets minder jong, negen schrijfstijlen; van heel persoonlijk tot iets zakelijker en met duidelijk een verschil in welke tijd we opgegroeid zijn. Zonder een al te uitgebreid kennismakingsrondje leer je elkaar goed kennen en aanvoelen.
Met de neus in de boter op de schrijversacademie
De ochtend wordt afgesloten met een oefening waarbij geur centraal staat. Al geruime tijd ben ik zelf niet meer in het bezit van geur en daarom vind ik dit een van de moeilijkste zintuigen om te gebruiken. Mijn buurman helpt me uit de brand en ruikt voor mij aan het gekregen potje met een flauw geel vloeibaar goedje. Hij besluit dat het witte wijnazijn is en ik denk alleen maar; ‘Ik heb helemaal geen actieve herinneringen aan de geur van witte wijnazijn.’ Na tien minuten ploeteren op een stukje van zo’n driehonderd woorden ben ik stiekem trots op het eindresultaat. Het is leuk om naar alle herinneringen te luisteren en achteraf blijkt dat onze docent ook helemaal geen witte wijnazijn in huis heeft. Rijstolie wel, niet dat dat bij mij wel herinneren op had geroepen..
Van schrijversacademie naar thuisstudie
Over zes weken zie ik mijn studiegenoten weer in het klaslokaal. Tot die tijd is er wekelijks een deadline om te halen, verdiep ik me in de verplichte literatuur en voorzie ik de bijdragen van de rest van feedback. De Schrijversacademie biedt je een prima combinatie tussen fysieke lessen en (online) zelfstudie. Met een studiebelasting van zes tot acht uur lijkt dit goed te combineren naast de gewone dagelijkse bezigheden. Na zes jaar geen studieboek meer aangeraakt te hebben, wordt het wellicht even wennen aan het studeren, maar ik heb er zin in! Zeker als het zonnetje schijnt en ik op een van mijn favoriete plekjes kan zitten.
Wil jij meer informatie over de opleidingen bij de Schrijversacademie? Klik hier!
